บ่มใจใส่รัก

“ยาอะไร ไม่สบายเหรอ ทำไมต้องกินยา”

“ค่ะ” อุ่นไอรักยอมรับแต่โดยดี แต่คงไม่บอกเขาหรอกว่าเธอไปซื้อยาอะไรมากิน

ก่อนจะคิดหาคำโกหกที่ฟังแล้วน่าเชื่อถือ “อุ่นเลือดจางก็เลยต้องกินยาบำรุงเลือดประจำ

แล้วเพิ่งนึกได้ตอนที่ทอร์ชมาหาว่ายาหมดพอดี”

“ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย”

“ก็คุณพุกอยู่ไร่ อุ่นอยู่ในเมือง แล้วอุ่นกับคุณก็ไม่ค่อยได้คุยกันด้วย”

“เป็นคำตอบที่ดี ว่าแต่ผู้ชายคนที่พาเธอเข้าม่านรูดเป็นใครมาจากไหน เธอถึงกล้านั่งรถไปด้วย”

“ปอมเป็นเพื่อนที่มหาวิทยาลัยค่ะ อุ่นเห็นว่าเลยเวลากลับบ้านแล้ว ปอมก็เลยอาสามาส่ง

แต่ไม่คิดว่าจะกล้าทำกันได้ถึงขนาดนี้” อุ่นไอรักอธิบายเสียงอ่อย มือก็ตักข้าวป้อนคนเอาแต่ใจไปด้วย

“ผู้ชาย เวลาอยากก็ทำได้หมดนั่นแหละ อย่ามองโลกในแง่ดีนัก”

“รวมถึงคุณพุกด้วยใช่ไหมคะ” เธอย้อนเสียงขื่น

“ฉันก็แค่มนุษย์ธรรมดาที่มีความต้องการทางร่างกายเหมือนผู้ชายทุกคน

เรื่องเซ็กซ์ของชายหญิงไม่ใช่เรื่องน่าอาย สุขได้โดยไม่จำเป็นต้องมีความรักมาเกี่ยวข้อง”

คำตอบของเขากระแทกใจคนฟัง จนเจ้าตัวคิดว่ามันคงแตกสลายไม่มีชิ้นดี

หญิงสาวเม้มปากเป็นเส้นตรงก่อนจะก้มมองจานอาหารด้วยท่าทางเศร้าอย่างเห็นได้ชัด

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปถ้าเธอจะไปไหนมาไหนกับใครก็ต้องขออนุญาตทุกครั้ง”

คำสั่งของเขาทำเอาคนตัวเล็กไม่พอใจ พอจะอ้าปากแย้งก็ถูกดักคอเสียก่อน

“อย่ามาทำหน้างอใส่ฉันไออุ่น ฉันหวังดีกับเธอ ไม่อยากให้เกิดเรื่องทำนองนี้ขึ้นอีก

เพราะตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงของฉันแล้ว”