มัฟฟิน…ที่รัก

“เมาแล้วเชื่องดีจัง” เธอพูดล้อก่อนจะแกล้งจิ้มไปตามลำตัว เขี่ยแก้มของชายหนุ่มเบาๆ
เพิ่งเห็นเขาเมาหนักเป็นครั้งแรก ดวงตาคู่คมที่เอาแต่จ้องหน้าเธอนั้นแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์
มันทั้งหวานและซึ้งจนคนถูกมองไม่กล้าที่จะจ้องนานๆ
พอเธอขยับจะลุกขึ้นก็ถูกลำแขนแข็งแกร่งรวบตัวลงไปกอดไว้เสียแล้ว
“เลิกกับมันเถอะนะ” เสียงเข้มสั่นเหมือนใกล้จะร้องไห้
“อะไรนะคะ” หญิงสาวนอนทับอยู่บนอกกว้าง จังหวะหัวใจของเธอและเขาเต้นเร็วไม่แพ้กัน
“เลิกกับมันซะ” แล้ววงแขนแข็งแกร่งก็รัดแน่นขึ้นจนเธออึดอัด
“พี่ดล…มัฟฟินหายใจไม่ออก” มือเล็กๆ พยายามดันอกแกร่งเพื่อให้ตัวเองเป็นอิสระ
แต่ยิ่งออกแรง…วงแขนก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น
“เลิกกับมันก่อน” ดลภพพูดอย่างเอาแต่ใจ คุมสติตัวเองไม่ได้ ได้แต่ปล่อยให้ร่างกายทำไปตามใจตัวเอง
“พี่ดลเมาแล้วนะ ปล่อยมัฟฟิน มัฟฟินเจ็บ” เธอพูดเสียงดังขึ้นเพื่อเรียกสติพี่ชาย
และมันก็ได้ผลเมื่อเขาคลายอ้อมกอดลง
“รักมันเหรอ” เสียงเข้มถาม ดวงตายังคงจ้องเธอไม่กะพริบ
“พี่ดลเมามากแล้วนะคะ คุยไม่รู้เรื่องแล้ว นอนพักเถอะ” อาการของเขาทำให้เธอเริ่มรู้สึกกลัว
จึงลุกขึ้นยืนแล้วถอยห่าง หมายจะกลับห้องของตัวเองแต่ก็ถูกมือใหญ่จับเอาไว้ได้ทัน
ชายหนุ่มรีบลุกไปคว้าข้อมือบางไว้ ก่อนจะกระตุกร่างน้อยเข้ามาในอ้อมกอดอย่างง่ายดาย
ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เพิ่งทำไปนั้นรุนแรงเกินไปจนอีกฝ่ายเจ็บ
คนตัวเล็กพยายามปลดตัวเองออกจากพันธนาการที่แข็งกระด้าง
แต่เขาก็รัดตัวเธอเอาไว้แน่นจนหายใจลำบาก
“พี่ดล มัฟฟินเจ็บ” เธอพูดพร้อมกับพยายามดันร่างของเขาออก
และมันก็ได้ผลเมื่อเขาเริ่มผ่อนแรงลง แต่ก็เพียงนิดเดียวเท่านั้น