เกี้ยวรักเมียสวมรอย

“ถ้าจะให้พิสูจน์ตอนนี้เกรงว่าสถานที่อาจจะไม่เหมาะสม

ไว้คุณหายดีเมื่อไรผมจะทบทวนความทรงจำให้คุณเอง

ผมจะทำให้คุณเห็นว่าเรามีความสุขกันมากแค่ไหน”

“ไม่จำเป็น!”

“แต่ผมอยากพิสูจน์ คุณจะได้รู้ไงว่าผมเป็นสามีที่น่ารักมากแค่ไหน

ใครๆ ต่างก็อิจฉาคุณกันทั้งนั้นที่คุณมีสามีที่เพียบพร้อมอย่างผม”

เชอรีนไม่อยากที่จะต่อล้อต่อเถียงกับเขา เพราะมีแต่จะเสียเปรียบ

เธอเลือกที่จะพลิกตัวไปอีกด้านซึ่งเป็นด้านตรงกันข้ามกับที่เขายืนพร้อมกับพูดขึ้นมาลอยๆ

“การหลงตัวเองถือเป็นโรคจิตชนิดหนึ่ง”

ฟาอิสฟาดฝ่ามือลงไปที่บั้นท้ายงอนงามอย่างแรง

เพื่อเป็นการสั่งสอนที่เธอบังอาจแผลงฤทธิ์ใส่เขา

“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ” หญิงสาวหันมาแว้ดใส่เขาทันที

“ก็แค่ล้อเล่น” ปากบอกล้อเล่นแต่สายตาหาเป็นเช่นนั้น

“มีใครเขาล้อกันเล่นแบบนี้บ้าง”

“ก็เราไง ผมมักจะล้อเล่นกับคุณแบบนี้เสมอ เวลาที่คุณดื้อหรือแผลงฤทธิ์ใส่ผม”

“คุณกลับไปได้แล้ว ฉันอยากอยู่คนเดียว”

“นี่คุณไล่สามีสุดที่รักของคุณเหรอ”

“ใช่…โน่นประตู”