“ถ้าจะให้พิสูจน์ตอนนี้เกรงว่าสถานที่อาจจะไม่เหมาะสม
ไว้คุณหายดีเมื่อไรผมจะทบทวนความทรงจำให้คุณเอง
ผมจะทำให้คุณเห็นว่าเรามีความสุขกันมากแค่ไหน”
“ไม่จำเป็น!”
“แต่ผมอยากพิสูจน์ คุณจะได้รู้ไงว่าผมเป็นสามีที่น่ารักมากแค่ไหน
ใครๆ ต่างก็อิจฉาคุณกันทั้งนั้นที่คุณมีสามีที่เพียบพร้อมอย่างผม”
เชอรีนไม่อยากที่จะต่อล้อต่อเถียงกับเขา เพราะมีแต่จะเสียเปรียบ
เธอเลือกที่จะพลิกตัวไปอีกด้านซึ่งเป็นด้านตรงกันข้ามกับที่เขายืนพร้อมกับพูดขึ้นมาลอยๆ
“การหลงตัวเองถือเป็นโรคจิตชนิดหนึ่ง”
ฟาอิสฟาดฝ่ามือลงไปที่บั้นท้ายงอนงามอย่างแรง
เพื่อเป็นการสั่งสอนที่เธอบังอาจแผลงฤทธิ์ใส่เขา
“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ” หญิงสาวหันมาแว้ดใส่เขาทันที
“ก็แค่ล้อเล่น” ปากบอกล้อเล่นแต่สายตาหาเป็นเช่นนั้น
“มีใครเขาล้อกันเล่นแบบนี้บ้าง”
“ก็เราไง ผมมักจะล้อเล่นกับคุณแบบนี้เสมอ เวลาที่คุณดื้อหรือแผลงฤทธิ์ใส่ผม”
“คุณกลับไปได้แล้ว ฉันอยากอยู่คนเดียว”
“นี่คุณไล่สามีสุดที่รักของคุณเหรอ”
“ใช่…โน่นประตู”