เมียเหมาจ่าย

“อย่าทำอะไรมะปรางเลยค่ะ…นะคะนายน้อย” หญิงสาวร้องขอเว้าวอนหวังว่าบุรุษร่างใหญ่จะเห็นใจ

“หึ…คราวหน้า…อย่ารนหาที่อีก”

เขาบอกอย่างดุดันก่อนเว้นจังหวะไปร่วมหนึ่งนาที

ดวงหน้าโฉบลงมาใกล้จนจมูกชนจมูก

แล้วเฉี่ยวแก้มเล็กน้อยไปกระซิบหนึ่งประโยคข้างหูบอบบาง

“ถ้ามีอีก…เสื้อผ้าแม้สักชิ้นก็จะไม่มีติดตัว”

ปาฏลีตัวสั่น พยักหน้าในความมืด

“ไป…ออกไป !”

เสียงดุตะคอกทำให้หญิงสาวต้องลนลานลงจากเตียงทันที

แม้ความมืดจะเป็นอุปสรรคในการวิ่ง

แต่ก็ต้องพาตัวเองออกจากบ้านที่เจ้าของไม่ได้อนุญาตให้เข้าไป กระนั้นก่อนไปก็ยังไม่วายหันไปเอ่ยเสียงสั่น…

“มะปรางขอโทษค่ะ”