“อย่าทำอะไรมะปรางเลยค่ะ… นะคะนายน้อย” หญิงสาวร้องขอเว้าวอนหวังว่าบุ รุษร่างใหญ่จะเห็นใจ
“หึ…คราวหน้า…อย่ารนหาที่อีก”
เขาบอกอย่างดุดันก่อนเว้นจั งหวะไปร่วมหนึ่งนาที
ดวงหน้าโฉบลงมาใกล้จนจมูกชนจมูก
แล้วเฉี่ยวแก้มเล็กน้อยไปกระซิ บหนึ่งประโยคข้างหูบอบบาง
“ถ้ามีอีก…เสื้อผ้าแม้สักชิ้ นก็จะไม่มีติดตัว”
ปาฏลีตัวสั่น พยักหน้าในความมืด
“ไป…ออกไป !”
เสียงดุตะคอกทำให้หญิงสาวต้ องลนลานลงจากเตียงทันที
แม้ความมืดจะเป็นอุปสรรคในการวิ่ ง
แต่ก็ต้องพาตัวเองออกจากบ้านที่ เจ้าของไม่ได้อนุญาตให้เข้าไป กระนั้นก่อนไปก็ยังไม่วายหั นไปเอ่ยเสียงสั่น…
“มะปรางขอโทษค่ะ”